یادداشت| واژه پدر، بلندتر از ادراک واژه ها و فراتر از قامت سپاس‌های ماست

 نوید شاهد خراسان شمالی ؛ صحنه زندگی ما با خاطره هایی سرشار از گذشت و ایثار، گره خورده است. در اطراف ما، هنرمندانی هستند که عمری پروانه بودن را حتی با شرارت شمع و باغبانی را حتی با تلخی تیغ، عمیق زندگی کرده اند. آنان تمام شدن را به بهای ساختن و سوختن را به قیمت شادی بخشیدن اندوخته اند. اینکه کسی بتواند تا این حد، بی دریغ عشق بورزد و این گونه لبریز از سخاوت باشد، معمایی است شگرف با پاسخی آسان؛ قداست واژه ای به نام پدر. اوست که می تواند بی هیچ چشم داشت، این گونه چشمه زلال مهربانی باشد و جوهرگران مایه وجود را جاری جسم و جان فرزندانش سازد. اوست که می تواند این گونه ارزانْ عاطفه ارزانی کند. او بلندتر از ادراک واژه ها و فراتر از قامت سپاس های ماست. بنده تمام قد می ایستم و به تمام پدران شهدا و پدران آسمانی عرض می نمایم: سلام به پدران شهدا... شهیدانی که پدر بودند... شهیدانی که طعم پدر شدن را نچشیدند... پدران شهیدی که فرزند خود را ندیدند و نام پدر را از زبان کودک خود نشنیدند... پدران جانباز و رزمنده و ایثارگر و آزاده !
درود به تمام پدران شهدا که سال ها غم و داغ فراق فرزند را بر شانه های خسته شان کشیدند... گاه برای سبک کردن داغ دل شکسته مادر، نه تنها خود نگریستند بلکه بغض فرو خوردند و بیشتر دلدار مادران هم شدند... همان پدرانی که خود فرزند را به میدان جهاد می فرستادند... عصای دستشان را... و نمی گفتند: پسر! تو عصای دست منی! پدرانی که همچون مادران شهدا، دلشان دریا بود و جلوه ای از عظمت دشت ها و استواری کوه ها!... پدرانی که با بزرگی ایستادند و داغ شهادت پسران برومندشان، کمر جسمشان را خم کرد اما کمر ایمانشان را هرگز!

 سلام بر شهدا... بر شهدایی که آسایش و آرامش را در کنار همسر و لذت بردن از بزرگ شدن فرزند، را رها کردند و به آرامشی طولانی تر اندیشیدند... پدران شهیدی که عمق اندیشه و عشقشان عمیق تر از عمق اقیانوس ها بود و سینه هاشان مالامال از عشق به خانواده و فرزند ... اما عشقی بزرگ تر را برگزیدند و فراق همسر و فرزند را انتخاب کردند... سلام بر شهیدانی که روز تولد فرزند خود را ندیدند و به جای بودن در کنار همسر، از میدان نبرد خبر تولد کودکشان را می شنیدند... آنها که به خاطر انتخاب راه شیرین عاشقی و جهاد، حسرت دیدن فرزند را با خود کشیدند و هم اکنون از دنیای باقی فرزندان خود را می بینند...و سلام بر شهیدانی که حسرت دیدارشان هنوز هم بر دل سوخته فرزندانشان هست و جای خالشان با هیچ چیز، پرشدنی نیست... پدرانی که حاضر شدند همسرانشان بیوه شوند و فرزندانشان طعم تلخ بی پدری را بچشند، اما کسی نتواند به خاک و ناموس و اعتقاداتشان ذره ای تجاوز کند.

انتهای پیام/